EYVALLAH

MEVLÂ GÖRELIM N’EYLER / N’EYLERSE GÜZEL EYLER

DERMAN ARARDIM DERDİME, DERDİM BANA DERMAN İMİŞ BURHAN SORARDIM ASLIMA, ASLIM BANA BURHAN İMİŞ

“Yâ Hû” hitabında saklı her teselli. Bu sessiz akışın dibinde saklı sırdır ‘Hû’. Feleğin sayısız çarkının ahenginin fısıltısıdır ‘Hû’. Bu yeryüzü yalnızlığının perde ardını dolduran umuttur ‘Hû’. Görünenlerin gösterdiği görünmeyenin ünvanıdır ‘Hû’. Öteye b/akıştır. Varlığa kanmayıştır.

Keyif, an’da olmaktır. An’ın sonsuzluğun tohumu olduğunu bilerek var olmaktır. Belki de şimdilerde “mindfulness” diye bildiğimiz “bilinçli varoluş”un nüvesidir. Hayatın iniş çıkışlarına kapılmadan, geleni de gideni de keyifle seyreden olmaktır.

ve hüve meaküm eyne mâ küntüm

HOŞÇA BAK ZÂTINA KIM ZÜBDE-I ÂLEMSIN SEN/ MERDÜM-I DÎDE-I EKVÂN OLAN ÂDEMSIN SEN.

Allahümme yâ muhavvilel havli vel ahvâl, havvil hâlenâ ilâ ahsenil hâl

ALLAHÜMME YÂ MUFETTIHA’EL EBVAB, IFTAH LENÂ HAYR’AL BAB.

ve izâ maridtu fe huve yeşfîn

VE BEŞŞIRI’S-SÂBIRÎN

Şüphesiz her zorlukla beraber bir kolaylık vardır Bilmez misin ki, kış, kalbinde baharı büyütür. Görmez misin ki sabahın adı gecenin kara gözleriyle yazılır. Hatırlamaz mısın ki yokuş yoksa düze varamazsın.

Sanma ki tanıyorsun kendini. Meçhulsün kendine. Duyamıyorsun ruhunun fısıltılarını. İçinde saklı sancıların adını bilmiyorsun. Eğilip içinin kuytularına, bir serin su arıyorsun. Sırrın var; kendine sakladığın. Sırrının da sırrı var; kendinden saklı kalan. İçinin kuyularının ürpertili sularını duyacak bir can kulağı arıyorsun.

HAYRUN NAS MEN YENFEÛN NAS

Allah kuluna kafi değil mi?

ELÂ Bİ’ZİKRİLLAHİ TETMAİNNÜ’L KULUB

LÂ TAKNETÛ MİN RAHMETİLLAH

Üzülme, Allah bizimle beraberdir Kaybolmuşsun. Eve dönemiyorsun. Üşüyorsun. Yolunu şaşırmışsın. Sorularına cevap alamıyorsun. Yaşadığın sadece çaresizlik. Tutunduğun ne varsa kırılıyor. Eşyanın yüzü vefasız. Yetim hissediyorsun kendini. Her şey düşüyor güz yaprakları gibi. Sarı solgun bir vedanın ortasında buluyorsun kendini.

Ve Kur'an'dan müminler için şifa ve rahmet olanı indiriyoruz.

ey koruyan